"Antoniusz i Kleopatra" nie ma w swoim streszczeniu nic, co mogłoby mi się podobać i co zachęciłoby mnie do czytania tej historii. Nie interesuje mnie Rzym i Egipt, chyba że spod pióra Waltariego. Po drugie tego typu historia miłosna jest mi całkiem obca. Bohaterowie są mi zupełnie obojętni i od początku dramatu znając już tradycyjne zakończenia utworów Szekspira mogłem przewidzieć koniec historii. Zaliczając kolejno jego słynne dramaty wcześniej czy później musiałem na ten trafić.

Jak nie trudno domyślić się po tytule chodzi o romans królowej Egiptu z Rzymianinem. Marek Antoniusz przebywając w Egipcie zakochuje się z wzajemnością w Kleopatrze. W czasie jego pobytu za granicą, w Rzymie umiera jego żona. Antoniusz wraca na pewien czas do Rzymu, gdzie Cezar aby umocnić ich wzajemną przyjaźń oddaje mu za żonę swoją siostrę - wdowę Oktawię. Całkowicie idiotyczny związek jakich wiele w tamtych czasach - nie kochający mąż, obojętna żona opiekująca się jego dziećmi (przynajmniej tak mówi historia). Stara miłość nie rdzewieje, tak więc Antoniusz wraca do Egiptu i ponownie daje romansowi zakwitnąć, czym rozdrażnia Cezara, który nie za zamiaru wybaczyć dawnemu przyjacielowi. Jako, że wielkie cywilizacje rozpadają się zawsze od środka, bitwy Rzymian przeciwko Rzymianom nikogo nie powinny dziwić. Nie trudno też przewidzieć - nawet nie znając historii - koniec takiej bitwy. Pomijając szczegóły całość traktuje o romansie, a dokładniej o tym, jak idiota potrafi poprzez kobietę posłać na śmierć mnóstwo ludzi. Oczywiście nie tak sztuka ta miała być odbierana, ale ja widzę to właśnie w ten sposób. Zupełna paranoja! Człowiek z taką władzą jak Marek Antoniusz najpierw pozwala umrzeć samotnie żonie, w tym samym czasie wplątuje się w romans, aby za chwilę ożenić się z przypadkową osobą i ponownie ją zostawiając wywołać prywatną wojnę. Gdzie tu jest logika?

Praktycznie wszystkie postacie poza prostymi ludźmi (którzy zawsze są najprawdziwsi) to próżny i nikomu niepotrzebny element. Cezar, który ma ego większe niż piramidy w Egipcie, Kleopatra - chyba najgłupsza postać w dramacie - próżna, humorzasta, pyszałkowata, okrutna (potrafiłaby wydać wyrok śmierci na gońca, który przynosi złe wieści), której chyba jedynymi dobrymi cechami jest wierność Antoniuszowi i daremny honor królowej. Antoniusz jak wspomniałem to idiota, który pomimo zdolności przywódczych i temu jak zasłużył się Rzymowi, wszystko potrafi zrujnować w śmieszny sposób. Resztę dramatu stanowią prości ludzie, służący i parę podlizujących się dowódcom postaci. Szekspir zmienił trochę historię na potrzeby dramatyzmu, jednak to nigdy mi nie przeszkadza, jako że historią się nie interesuję. Natomiast ciężko czytała się dramat, w którym życzę śmierci Cezarowi i się tego nawet nie mam nadziei doczekać. Bo najgorsze w filmach i książkach jest to, że potrafimy czuć empatię do głównych bohaterów, których jedyną dobrą cechą jest to, że są głównymi bohaterami.